پراکنش عمومی: سرخارگل بومی آمریکای شمالی است ولی امروزه در اکثر نقاط اروپا و آسیا و حتی برخی نقاط ایران هم به‌طور انبوه کشت می‌شود. سرخارگل به صورت خودرو در جلگه‌های شمال شرقی تگزاس، میسوری و میشیگان یافت می‌شود.
پراکنش در ایران: در ایران فقط به صورت کاشته شده یافت می شود.
بخش مورد استفاده: ریشه و ریزوم
ترکیبات شیمیایی: آلکیل آمید، ایزوبوتیل آمید، اسید شیکوریک، اسانس
خواص درمانی: ضدعفونی‌کننده، ضدالتهاب، بازکننده عروق، تقویت‌کننده سیستم ایمنی
اشکال دارویی: دم کرده یا جوشانده ملایم
ملاحظات: در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلوروزیس MS بدلیل تحریک سیستم ایمنی و شعله ور شدن بیماری مصرف سرخارگل ممنوع است. در بیماران ایدزی به دلیل افزایش میزان ترشح اینترفرون آلفا و فاکتور نکروز توموری آلفا علی الرغم افزایش گلبول‌های سفید که برای این بیماران مفید است، به طور متناقضی منجر به افزایش وخامت بیماری می‌شود و منع مصرف دارد. در بیماری‌های خود ایمنی (آرتریت روماتوئید، لوپوس) بدلیل تحریک سیستم ایمنی منجر به افزایش آسیب بیماری می‌شود. در فرم حاد و پیشرفته بیماری سل بدلیل مشابهت ترکیبات سرخارگل آرابینوگالاکتانی) با دیواره سلولی مایکوباکتریوم منجر به تضعیف پاسخ‌های گلبول‌های سفید (لنفوسیت) می‌گردد و منع مصرف دارد. در سرطان‌های خون که با افزایش گلبول‌های سفید خون تظاهر می‌کنند، مصرف سرخارگل ممنوع است. در مواردی که بصورت تزریقی استفاده می‌شود عوارضی کوتاه مدتی، چون تب، استفراغ و تهوع گردد. گیاه سرخارگل می‌تواند خروج کافئین از بدن را مختل و به تاخیر بیندازد، لذا مصرف این گیاه همراه با نوشیدنی‌های کافئین‌دار، سبب افزایش غلظت کافئین خون شده و عوارض جانبی نظیر عصبانیت، سردرد و افزایش ضربان قلب را به همراه خواهد داشت. در پایان لازم به ذکر است، مصرف سرخارگل با دارو‌های کاهنده سیستم ایمنی بدن باعث کاهش تاثیر این دارو‌ها خواهد شد، بنابراین قبل از استفاده درمانی از این گیاه حتما با پرشک متخصص مشورت کنید.
